تلسکوپ فضايي هابل سطح آبي‌نگ سياره ژوپيترمانند و غول‌پيکر HD 189733b را رصد کرده که از فضا تفاوت چنداني با زمين ندارد و شباهت آن با سياره خاکي به همين جا ختم مي‌شود.

به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين جرم کيهاني هر 2.2 روز يک بار حول ستاره والدش مي‌چرخد و در فاصله 63 سال نوري از زمين در مجمع‌الکواکب Vulpecula (روباه) واقع شده است.

هنگامي که اين سياره در اطراف ستاره‌ ميزبانش مي‌چرخيد، منجمان از طيف‌نگار جداکننده نور هابل براي بررسي طول‌موج‌هاي خاص نوري که از سطح آن ساطع مي‌شوند، بهره بردند.

اين شي "سياره عابر" (transiting planet) خوانده مي‌شود زيرا به نسبت خط ديد تلسکوپ از مقابل و سپس از پشت ستاره ميزبانش عبور مي‌کند.

زماني که جرم مزبور از پشت ستاره‌اش گذر مي‌کرد، نور رصدشده توسط هابل به طور عميقي به درون بخش آبي‌نگ طيف‌سنج الکترومغناطيسي نفوذ کرد، در حالي که ديگر رنگ‌ها به همان صورت باقي ماندند و اين نشانه‌اي از رنگ سياره بود.

اين سياره براي داشتن آب مايع بيش از اندازه داغ است، اما مولکول‌هاي ديگري وجود دارند که نور آبي را مي‌افشانند و آن‌ چه را که در جو زمين رخ مي‌دهد، تقليد مي‌کنند.

دانشمندان معتقدند HD 189733b داراي ابرهايي است که از شيشه مايع تشکيل شده‌اند.

به گفته فردريک پونت از دانشگاه اکستر انگلستان، منجمان بر اين باورند که اين رنگ به دليل ترکيبي از انعکاس ابرهاي سيليکات و جذب توسط اتم‌هاي سديم به وجود مي‌آيد.

ديگر عوامل مي‌توانند توسط آئروسول‌هاي فتوشيمايي (مه) و جذب توسط ديگر اتم‌ها يا مولکول‌هايي به جز سديم به وجود‌ آيند.

در حال حاضر هيچ کانديداي خاصي براي اين اتم‌ها يا مولکول‌ها وجود ندارد.

موقعيت سياره مورد مطالعه به طور باورنکردني 30 برابر نزديک‌تر به ستاره ميزبانش در مقايسه با موقعيت زمين نسبت به خورشيد است.

در اين فاصله، دماي سطح به بيش از يک هزار و 800 درجه فارنهايت مي‌سد.

به نظر مي‌سد اين سياره از لحاظ گرانشي حبس شده، به طوري که يک سوي آن به طور دائم رو به ستاره‌اش است در حالي که طرف ديگر در تاريکي به سر مي‌برد.

اين دوگانگي مي‌تواند بادهاي وحشتناکي را خلق کند که سرعت آن‌ها از چهار هزار و 350 مايل در ساعت تجاوز کند.