ساقيا برخيز و در ده جام را         خاك بر سر كن غم ايام را
ساغر مى بر كفم نه تا ز بر         بر كشم اين دلق ارزق فام را
گر چه بدنامى است نزد عاقلان         ما نمى خواهيم ننگ و نام را
باده در ده چند ازين باد غرور         خاك بر سر نفس نافرجام را
دود آه سينه ء نالان من         سوخت اين افسردگان خام را
محرم راز دل شيداى خود         كس نمى بينم ز خاص و عام را
با دلارامى مرا خاطر خوشست         كز دلم يك باره برد آرام را
ننگرد ديگر به سرو اندر چمن         هر كه ديد آن سرو سيم اندام را

صبر كن حافظ به سختى روز و شب

عاقبت روزى بيابى كام را

 

 

سحر به بوى گلستان دمى شدم در باغ         كه تا چو بلبل بيدل كنم علاج دماغ
به جلوه گل سورى نگاه مى كردم         كه بود در شب تيره به روشنى چو چراغ
چنان به حسن و جوانى خويشتن مغرور         كه داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ
زبان كشيده چو تيغى به سرزنش سوسن         دهان گشاده شقايق چو مردم ايغاغ
گشاده نرگس رعنا ز حسرت آب از چشم         نهاده لاله ز سودا به جان و دل صد داغ
يكى چو باده پرستان صراحى اندر دست         يكى چو ساقى مستان به كف گرفته اياغ
نشاط عيش و جوانى چو گل غنيمت دان
كه حافظا نبود بر رسول غير بلاغ